روابط عمومی در آیینه نمایشگاه، روایتی از پشت صحنه تا روی صحنه

نمایشگاه، تنها یک رخداد اقتصادی یا فرهنگی نیست؛ تجلی یک جامعه است در قامت یک رویداد. آنجا که چهره ها و کالا ها، نهادها و نشانه ها، در یک پهنه جمع میشوند تا معنایی نو بسازند.

اما این معنا چگونه شکل میگیرد؟ کدام قلم ها روایت را مینویسند و کدام دست ها پرده را بال میزنند؟

سالها پیش، وقتی به عنوان مدیر روابط عمومی نمایشگاه بین المللی اصفهان، برای نخستین بار به میان این صحنه پر رفت و آمد قدم گذاشتم، گمانم این بود که کار من آغاز می شود از صدور اطلاعیه و پایان میگیرد با آرشیو گزارش ها. ولی خیلی زود به اشتباه خود پی بردم.

نمایشگاه، عرصه‌ی دیده شدن است، اما نه فقط دیده شدن کالا و برند؛ بلکه دیدار انسان با انسان، فرهنگ با فرهنگ، و معنا با معنا. اینجاست که روابط عمومی، دیگر یک دفتر یا یک بخش سازمانی نیست؛ یک ذهن است، یک زبان است، یک قلب تپنده است در پشت صحنه.

روابط عمومیِ نمایشگاهی، کارش فقط اطلاع رسانی نیست؛ معماری گفت ِوگوست. او روایتگر است، اما نه روایتگر صرف غرفه ها وکاالاها، که راوی تجربه انسانی ِ زیستن در فضای تعامل.

روز جهانی نمایشگاه ها فرصتی است برای بازنگری در ماهیت و سازوکار این رویدادها. آیا تا به حال با خود اندیشیده ایم که هر نمایشگاه چگونه طراحی میشود؟ چگونه روایت میشود؟ و چه کسی پشت این روایت ایستاده است؟

نقش روابط عمومی در این میان، تنها به اطلاع رسانی یا هماهنگی محدود نمی شود. این روابط عمومی است که مسیر پیام را تعیین میکند، جلوه ها را انتخاب میکند و تصمیم میگیرد چه چیزی در کانون توجه باشد و چه چیزی در حاشیه بماند. چنین روزی، بهانه ای است برای مرور همین ظرایف؛ ظرایفی که اگر دیده نشوند، تأثیر نهایی نمایشگاه را کم رمق خواهند کرد.

در این آوردگاه، روابط عمومی، حکمِ حافظ مرزهای حقیقت و خیال را دارد. اگر خالق باشد، میتواند تصویر بسازد؛ اگر صادق باشد، میتواند اعتماد بیافریند؛ و اگر عالِم باشد، میتواند معنا را برتر از هیاهو بنشاند.

من، که در سال هایی نه چندان دور، بارها از پشت صحنه تا روی صحنه این میدان را زیسته ام، گواهی میدهم که نمایشگاه ها بدون روابط عمومی، تنها انبارهایی پُر از کالا و خدمات هستند و تنها با یک روابط عمومی حرفه‌ای است که به تجربه ای زنده بدل میشوند.

باشد که روز جهانی نمایشگاه ها، نه تنها یادآور نقش مؤثر روابط عمومی ها، بلکه فرصتی برای قدردانی و بازاندیشی در جایگاه این راویان خاموش باشد.