قطعی برق به ایستگاه پولدارهای تهران نرسید

بر اساس آمارهای رسمی، راندمان نیروگاه های ایران کمتر از ۴۰ درصد است، درحالی که در کشورهای توسعه یافته این رقم به بیش از ۶۰ درصد می رسد. این امر به این معناست که منابع انرژی در کشور، به شکل بهینه بهره برداری نمی شود؛ سهم ناچیز انرژی های تجدیدپذیر که حدود ۱ درصد است، در حالی است که همسایگانی چون ترکیه و امارات، به سمت توسعه این منابع حرکت می کنند. این نادیده گرفتن راهکارهای نوین، بخشی از دلایلی است که بحران ناترازی برق را تشدید می کند و نتیجه، تصمیم دولت برای خاموشی های گسترده است؛ تصمیمی که هزینه آن بر دوش مردم کم درآمد و حاشیه نشینان گذاشته شده است.

آمارهای رسمی توانیر در فروردین و اردیبهشت امسال، پرده از یک تبعیض آشکار برمی دارد، بیش از ۷۵ درصد خاموشی ها در ساعات اوج مصرف، به مناطق حاشیه ای و کم برخوردار استان تهران (به ویژه نواحی غربی و جنوبی) تحمیل شده است. این اتفاق در حالی رخ می دهد که ساکنان مناطق شمالی تهران، تقریباً چنین وضعیتی را بسیار کم تجربه کرده اند. به بیان دیگر، حل بحران ناترازی برق در استان تهران تماماً بر دوش فرودستان جامعه و جنوب و حاشیه شهر گذاشته شده است. تصور کنید گرمای طاقت فرسای تابستان، تمام شهر را دربرگرفته است. اما این گرما برای همه یکسان نیست. درحالی که صدای خنک کولرهای گازی در خانه های شمال شهر طنین انداز است، ساکنان مناطق حاشیه ای، روزهای طاقت فرسا را در تاریکی و بدون برق سپری می کنند. این تنها یک مشکل فنی نیست؛ عدم توزیع عادلانه چهره زشت بی عدالتی را بیش از پیش در پایتخت نمایان کرده است.

حق شهروندی از آن همه

این توزیع ناعادلانه، نقض آشکار حق وحقوق همه شهروندان است؛ حقی که بر اساس آن، تمامی شهروندان باید از دسترسی برابر به امکانات و خدمات شهری برخوردار باشند؛ اما سیاست گذاری ها و نحوه مدیریت به نحوی بوده تا نابرابری و بی عدالتی به اوج خود برسد. به تعبیر «دیوید هاروی»، جغرافی دان و نظریه پرداز شهیر این حوزه، شهر فضایی است که نابرابری های اجتماعی در آن بازتولید و تشدید می شوند. همچنین او می گوید شهر، فضایی است که نابرابری های اجتماعی در آن به مثابه تاروپود درهم تنیده شده است و این تنیدگی، روزبه روز، به شدت و عمق آن می افزاید. بی شک با قطعی های مکرر برق در مناطق حاشیه ای، دسترسی به نیازهای اساسی مانند نگهداری مواد غذایی، سرمایش و آموزش آنلاین در این مناطق مختل و اهالی از این حق محروم می شوند و در نهایت این امر به تشدید شکاف طبقاتی بیشتر از قبل، کاهش کیفیت زندگی و افزایش احساس محرومیت دامن می زند.