در روزهای برگزاری نمایشگاههای تخصصی، چشم بازدیدکنندگان و خبرنگاران به زیبایی غرفهها، طراحیهای جذاب و جلوههای بصری خیرهکننده است. اما کمتر کسی از خود میپرسد این سازههای عظیم و دقیق در چه شرایطی و به دست چه کسانی برپا شدهاند؟ کارگران غرفهسازی، نیروی محرکه صنعت نمایشگاهی هستند که در سایه پرزرق و برق رویدادها، سهم کمتری از دیدهشدن دارند و در اغلب موارد، از حداقلهای معیشتی نیز محرومند.
کارگران غرفهساز با وجود آنکه بخش مهمی از زنجیره صنعت نمایشگاهی را شکل میدهند، نه از بیمه مستمر برخوردارند، نه قراردادهای رسمی دارند و نه امنیت شغلی. بسیاری از آنان بهصورت روزمزدی یا پروژهای فعالیت میکنند، بدون اینکه هیچگونه پشتوانه اجتماعی یا رفاهی داشته باشند. ساعات کاری طولانی، شرایط طاقتفرسای کاری، بینظمی در پرداخت دستمزد و فقدان حمایت قانونی، چالشهای اصلی آنها در این حوزه است.
در سالهای اخیر، تلاشهایی از سوی برخی انجمنها و اتحادیهها برای ساماندهی وضعیت نیروهای غرفهساز آغاز شده است؛ اما این اقدامات همچنان ناکافی و پراکندهاند و تا شکلگیری یک ساختار حمایتی منسجم، راه درازی در پیش است.
دولت، انجمنهای صنفی، شرکتهای برگزارکننده نمایشگاهها و کارفرمایان غرفهسازی، هرکدام نقش مهمی در بهبود وضعیت معیشتی کارگران غرفهساز دارند. تدوین آییننامههای حمایتی، الزام به بیمه و قرارداد رسمی، نظارت بر پرداختها و بهرسمیت شناختن جایگاه کارگران در زنجیره ارزش صنعت نمایشگاهی، تنها بخشی از اقداماتیست که میتواند به حفظ کرامت انسانی و ارتقای کیفیت فعالیت این نیروها کمک کند.
نمایشگاهها چهره توسعه صنعتی کشور هستند و غرفهسازان، ستونهای این سازههای درخشان. اگر قرار است این صنعت به بلوغ برسد، باید به این ستونها توجه بیشتری کرد.