المپیک آرزویم است ولی قولی نمی‌دهم

نسیم شیرازی- سجاد پورحسینی اولین و تنها طلای مسابقات جام جهانی تیراندازی باکو را از آن خود کرد تا تیراندازان ملی پوش ایران با کسب مدال طلای سجاد و نقره هانیه رستمیان به ایران برگردند. گفت‌و‌گوی تیترکوتاه با سجاد پورحسینی را در ادامه خواهید خواند.

 

تنها طلای تیم ملی را در باکو به دست آوردی که دومین طلای خودت از رقابت‌های جهانی هم بود. درباره‌ی تنها مدال ایران بگو و رقبایی که از سد راه برداشتی. 

بله، خوشبختانه اولین مدال کاروان تیراندازی ایران در رقابت‌های باکو را به دست آوردم و همان‌طور که گفتید افتخار کسب تنها طلای ایران را داشتم. من با امتیاز ۵۸۳ و به عنوان نفر ششم راهی فینال شدم و در فینال تمام وجودم را برای کسب طلا گذاشتم. سطح مسابقات خیلی بالا بود و نتایج را که نگاه کنید امتیاز ۵۸۲ به فینال راه پیدا نکرد. در فینال هم افراد شاخص و با سطح بسیار بالا حضور داشتند که خداراشکر منجر به کسب طلای من شد.

 

گفته بودی تا لحظه آخر فکر می‌کردی دوم شدی، این یعنی تمام حواست فقط به امتیاز‌های خودت بود و یا رقیبت را قدرتمندتر از خودت می‌دانستی؟

بحث قدرتمندی نیست، البته افرادی که در فینال بودند از من مطرح‌تر بودند ولی ماجرا این بود که در فینال شرایط طوریست که معمولا یک مانیتور روبروی تیراندازان است که امتیازات و نتایج را می‌بینیم ولی امسال این مانیتور نبود و فقط بالای سرمان قرارداده شده بود که ما دید نداشتیم و من هم اصلا حواسم به گزارشگر نبود و تمام توجهم را روی کار خودم گذاشته بودم. با توجه به تیر یکی مانده به آخرم که خطا داشتم و امتیاز به نسبت پایینی بود فکر می‌کردم اختلاف‌مان خیلی کم و با آن یک تیر امتیازهایم خراب شده و به جایگاه دوم آمده باشم. برای همین فکر می‌کردم نفر دوم شدم چون امتیازات را نمی‌دیدم.

 

می‌دانستی طلای این رقابت‌ها را می‌گیری؟

ورزشکار موظف به تمرین، تلاش و سعی است و نتیجه دست خداست. من هیچ موقع قول مدال هیچ وقت، برای هیچ مسابقه‌ای ندادم، به نظرم درستش هم همین است و قول مدال دادن اشتباه است و بهترین قولی که یک ورزشکار می‌تواند بدهد این است که بیشترین تلاشش را انجام دهد و من هم خداراشکر سعیم را کردم و نتیجه داد.

 

سجاد پورحسینی را المپیک پاریس می‌بینیم و برای کسب سهمیه به چه چیزهایی نیاز داری؟

هر ورزشکاری بالاترین هدفش شرکت در المپیک و کسب مدال المپیک است، این بالاترین جایگاهیست که یک ورزشکار می‌تواند به آن برسد‌. البته که هر ورزشکاری دوست دارد به این مسیر برود و در مرحله‌ی اول کسب سهمیه‌ی المپیک است. از آن‌جایی که گفتم ورزشکار موظف به سعی و تلاش است و من تلاشم را می‌کنم. راه به طور حتم در مسابقات پیش رو سخت‌تر است ولی هرچه خدا بخواهد همان می‌شود‌.

 

مشکل سلاح که بیشتر بچه‌های تیراندازی دارند برای شما هم مشکل ایجاد کرده است و آیا در زمینه‌ی فشنگ کمبود وجود دارد؟

برای ما بچه‌های تیم ملی که به طور مداوم تمرین می‌کنیم استهلاک سلاح‌های‌مان خیلی بالاست، خیلی بیشتر حتی از تیراندازان غیر از تیم ملیست. ما نیاز داریم که هر دو سه سال یک بار سلاح‌های‌مان یا عوض و یا اورهال شود. هزینه‌های سلاح هم خیلی متاسفانه بالاست و برای تعویض و اورهال شدن سلاح نیاز به اردوهای برون مرزیست که فدراسیون در حال پیگیری کارهایش است و احتمالا اردوی برون‌مرزی خواهیم داشت.

 

درباره ی رقابت میکس باکو هم بگو. انگار آن‌روز، روز شما نبود.

بله تیراندازی رشته‌ایست که بسیار بالا و پایین زیادی دارد و ممکن است یک روزی بهترین عملکرد را داشته باشی ولی فردا یا حتی عصر همان‌روز عملکرد خوبی را حالا به خاطر فشار تمرینات یا فشار مسابقات یاهر موضوع دیگری مانند مسائل فیزیولوژی، ذهنی یا روانی پشت سر نگذاری و به قول شما بله شاید روزم نبوده است، نمی‌دانم!

 

برای اعزام‌ها، اردوهای تدارکاتی، مسابقات دوستانه برنامه‌ای که در حال انجام است را کافی می‌دانید؟ از آن‌جایی که شما بازی‌های آسیایی را هم در پیش دارید.

فدراسیون برنامه‌هایی دارد و امیدواریم این اردوها انجام شود و اگر انجام شود در نتایج بهتر مسابقات آتی در بحث اورهال شدن سلاح‌ها و تمرینات خوب و فشنگ‌ها حتما ثمربخش خواهد بود.

 

حرف پایانی شما برای این گفت‌و‌گو؟

امیدوارم از رشته‌ی تیراندازی خیلی بیشتر از این‌ها حمایت شود و خیلی بیشتر به چشم بیاید. حمایت‌ها بیشتر و مداوم‌تر باشد، موفقیت‌ها و انگیزه هم بیشتر است. امیدوارم همه‌ی ورزشکاران کشور ایران موفق باشند.