در دل بسیاری از سازمانها، افرادی حضور دارند که نهتنها از نظر تحصیلات در سطوح عالی قرار دارند، بلکه تجربهای گرانسنگ، پختگی فکری و بینشی بینظیر با خود به همراه آوردهاند. اینها همان کارشناسان حرفهای هستند؛ صاحبنظرانی اهل قلم، دقیق، و عمیقنگر که سالهاست از متن مسائل عبور کردهاند و امروز میتوانند چراغ راه آینده باشند.
اما گاه پرسشی جدی پیش میآید:
اگر چنین نیروهایی در اختیار است، چرا اثر حضورشان آنچنان که باید و شاید، در سازمان دیده نمیشود؟
چرا از این تجربههای کمنظیر در تصمیمسازیها، ایدهپردازیها و طراحی مسیرهای نو کمتر استفاده میشود؟
واقعیت این است که هر سازمانی که چنین کارشناسانی در اختیار دارد، *سرمایهای بیبدیل* در اختیار دارد؛ اما بهرهبرداری از این سرمایه، نگاهی فراتر از چارت و ساختار میطلبد. باید آنها را دید، شنید، و مهمتر از همه، باور کرد.
کارشناسانی که اهل تحلیلاند، میتوانند چراغ اتاق فکر سازمان باشند.
آنان که نوشتن میدانند، میتوانند روایتگر و آیندهساز برند سازمانی باشند.
و آنان که سالها تجربه در آستین دارند، میتوانند پشتیبان جوانترها، و ستون فکری تصمیمگیریهای کلان باشند.
سازمانی که چنین نیروهایی دارد، *باید به خود ببالد* ؛ و اگر امروز این گنجهای دانشی در حاشیهاند، کافیست نگاهی دوباره به ظرفیتها و فرصتهای درونی بیندازیم. گاهی راه رشد، نه در جذب نیروهای تازه، بلکه در بیدار کردن داشتههای خاموش است.
در نهایت، اگر کارشناسان حرفهای سازمانی، دیده شوند، شنیده شوند و به کار گرفته شوند، نیازی به جستوجوی پاسخ در بیرون نخواهد بود. پاسخ، سالهاست که پشت یک میز ساده، با لبخندی متین، در انتظار دعوت به گفتگو نشسته است.