حسین بهمنیار: معاون وزیر ورزش گفت کوهنورد نمی خواهیم / رشته خود را عوض کنید!

گروه ورزشی تیترکوتاه - نسیم شیرازی: «حسین بهمنیار» از آن کوهنوردانی است که کوهنوردی را در چالش و دوستی با کوهستان تعریف می کند و تا جایی که توانسته فاصله اش را با کوهنوردی تجاری حفظ کرده است تا بتواند روزهای سخت حضور برای صعود را حتی سال ها بعد با افتخار و لذت به یاد آورد حتی اگر صعود کامل نشود! مانند صعود زمستانی منحصر به فرد به خانتنگری که به پایان نرسید و یا صعود به کی2 که بدون شرپا و کپسول اکسیژن به سرانجام رسید. اما حالا «حسین بهمنیار» قهرمان ملی ایران در رشته کوهنوردی رنج مهاجرت را به جان خریده تا برای آنچه که می تواند در کوهنوردی به دست بیاورد در جای دیگر با توجه ویژه یک ورزشکار تلاش کند. او در حقیقت از بی توجهی و بی مهری ها و به گفته خودش رفتارهای غیرمسئولانه راهی سفری پرچالش شده تا سودای ورزش حرفه ای خود را در کشوری دیگر بیاید. البته که او امیدوار است روزی با دل خوش و مطمئن از نگاه بهتر به ورزشکاران به خصوص کوهنوردان به ایران برگردد.

روزهای بعد از مهاجرت چطور می‌گذرد؟

مانند همیشه تمرین های ورزشی ام بخشی از برنامه روزانه ام است و همینطور کار در رشته تحصیلی ام را انجام می دهم، اهداف متعددی از جمله در زمینه ورزش حرفه ایم در سر دارم اما با توجه به تغییراتی که در زندگی ام ایجاد شده نیاز به زمان برای فراهم کردن شرایط دارم که خوشبختانه همه چیز خوب پیش می رود و گام های خوبی هم برداشته ام.

در ایران همیشه از دغدغه‌ صعودهای تان گفتید، آنجا شرایط بهتر شده است؟

به هر حال مردم ایران با مشکلات متعددی دست به گریبان هستند و من هم بعنوان یک ایرانی و عضوی از جامعه ورزش از این موضوع مستثنی نبودم. معتقدم وقتی ورزشکاری که وطنش را دوست دارد، سختی مهاجرت را قبول می کند قطعا فقط بخاطر جذب اسپانسر و یا حمایت در کشور خارجی نیست که این مسیر سخت را انتخاب می کند و به طور حتم در کشور خودش بی توجهی و بی مهری های بسیاری دیده است.

قبل از رفتن از ایران هم از بی توجهی ها، گلایه بسیاری داشتید، بعد از رفتن از ایران از شما خبری گرفتند؟

صحبت در این باره به نظرم بیهوده است چون چنان غیر مسئولانه رفتار کردند که با تلنگر و اعتراض ورزشکار و کنایه رسانه هم دردی دوا نشده است، به یاد دارم بعد از یکی از صعودهای سخت ۸۰۰۰ متری در جلسه ام با معاون وقت ورزش قهرمانی وزارت ورزش می گفت که ورزش کوهنوردی در درجه اهمیت ما قرار ندارد و وقتی من پرسیدم پس حالا ما کوهنوردان که سال ها در این مسیر رفته ایم  و همه چیزمان را گذاشته ایم چه باید بکنیم، آقای معاون وزیر، نگاهی به جمع حاضر کرد و گفت: رشته ورزشی تان را عوض کنید!  برای باقی اش هم دیگر خود بخوان حدیث مفصل را...! حالا شما بعنوان یک ورزشکار چقدر از زمان و انرژی خود را صرف این گونه از مسئولان ناکارآمد و بی سواد می گذارید؟

شما در نهایت مجبورید مسیر دیگری را انتخاب کنید. وقتی این اوضاع وزارت ورزش است از اداره کل ورزش یک استان انتظار دارید درست باشد؟ چیزی به عقیده من درست نمی ‌شود و اگر بهترین مدیر کل ورزشی هم برای هر استانی گذاشته شود چیزی تغییر نمی ‌کند چون اول باید زیر بناها در ورزش درست شود.

حتی مسئولان استان خودت هم تماسی با قهرمان ملی شان نداشتند؟

خیر هیچ خبری نگرفتند، شاید تعریف یک خاطره از میان کوهی از خاطرات تلخم کمک کند تا بهتر شرایط ورزش در استان من را بدانید. مثلا وقتی از یکی از صعودهایم که اتفاقا خیلی هم رسانه ای شده بود برگشتم بعد از ورود به شهرم دیدم چه استقبال وسیعی از من شده است و خب برگزاری این مراسم در نگاه من از سوی اداره کل بعید بود که بخواهد چنین سخاوتمندانه مراسم برگزار کند. خودم هم آن لحظات در ذهنم این حجم توجه را نمی‌ گنجید که بعد از پایان مراسم متوجه شدم تمام برگزاری این مراسم به عهده باشگاه کوهنوردی سبکاد و کوهنوردان شهرم به طور شخصی بوده است و همشهریان نازنین شهرم به استقبال من آمده بودند، نکته جالبش این است که مدیرکل وقت ورزش و جوانان همان صبح خبردار شده بود که می‌آیم و حلقه گل را از دست یکی از کوهنوردان پیشکسوت ما گرفته و همان را ‌بر گردن من انداخته بود، یعنی اداره کل حتی یک دسته‌گل هم نخریده بود. به هر حال سیستم به این شکل است و وقتی جایی هم می ‌بینید که از یک ورزشکاری تعریف  و تمجید می ‌شود در حقیقت می‌ خواهند از نام او استفاده ابزاری کنند و صد در صد فریبکاری مسئولان است.

از امکانات کوهنوردی و شرایط الان تان بگویید، اینجا در زمینه اسپانسر هم همیشه دغدغه داشتید.

در ایران با قیمت دلاری که  هر روز در حال افزایش است  چه می شود کرد؟ من تجربه صعود  قله ۸۰۰۰ متری با دلار کمتر از هزار تومان را داشته ام و  هر سال وضعیت سخت تر شد و الان با قیمت حدود ۶۵ هزار تومان‌، چگونه ورزشکار می‌ تواند پیش برود؟ آنچه شاهد بودیم روز به روز از تعداد کوهنوردان توانمندی که می توانستند فعالیت ارزشمند بکنند کاسته شد و این موضوع را به وضوح در اردوهای ملی کوهنوردی می دیدم که جوان های با استعداد و توانمند نمی توانستند تامین مالی کنند و بسیاری از انگیزه ها و پتانسیل ها می سوختند. اینجا تاحدود زیادی  با در آمدی که دارم می توانم بخشی از هزینه های ورزشی خودم را به مراتب راحت تر از ایران تامین کنم و همچنین با توجه به سیستم آزاد و رقابتی تلویزیون، رسانه و تبلیغ، شرایط راحت تری برای جذب حامی ورزشی دارم.

این سوال برای کوهنوردان تکراری است ولی شما کوهنوردی را چطور تعریف می کنید؟

در دهه اول کوهنوردی ام، تلاش می کردم فاتح قله ها و قهرمان قصه های خودم باشم، پیش که رفتم چند باری طعم شکست را چشیدم و به قله نرسیدم و همان موقع دریافتم که به قله رسیدن آنقدر هم مهم نبوده است و برای من این گونه گذشت که در پیچ وتاب کوهنوردی روح و جسمم صیقل خورد و بعد از هرکوهنوردی متوجه شدم دیگر آن «حسین» قبل نیستم، درک کردم که برای خود کوهستان، کوهنوردی می کنم.

کوهستانی که در نگاه من رفاقت با صخره و یخ را به من هدیه داد، لمس سرما و هوای زلالش هر بار من را به سوی خودش می برد و از هیاهو و دنیای مدرنیته نجاتم داد؛ این را هم بگویم که در این سال ها با پیشرفت سریع تکنولوژی شاهد تغییرات شگرفی در زندگی بشر بوده ایم که کوهنوردی هم از این قاعده مستثنی نیست؛ بطور مثال یک زمانی رسیدن به قطب شمال و جنوب یک ماجراجویی تمام عیار محسوب می شد، اما حالا با خرید یک تور چند ده هزار دلاری می‌توانی تجربه ایستادن در کنار  علامت معروف قطب را بدون مهارت و توانمندی کافی داشته باشید. رشد تکنولوژی  و وابستگی مردمان مناطق کوهستانی به کسب درآمد از گردشگران کوهنوردی تاثیرات بسیاری  بر کوهنوردی کوه های مرتفع و افزایش کوهنوردی تجاری گذاشته است، مثلا کسب درآمد مردم کشور کوهستانی نپال از این راه هست و بسیاری هم ترجیح می دهند به این شکل به قله های مرتفع دست پیدا کنند.

صعود با کپسول های متعدد اکسیژن،کمک شرپا ها و خدمات متعدد از جمله مواردی است که شرکت های کوهنوردی برای کوهنوردان تجاری مهیا می کنند و در مقابل آن، برخی دوست دارند دور از هیاهوی رسانه و در قله های دوردست مسیرهای صعود نشده یا کمتر صعودشده و مسیرهای تکنیکال را داشته باشند و چالش های کوهنوردی متفاوتی را برای خود ایجاد کنند که خب هر کدام از روش ها طرفداران خود را دارد ولی من ترجیح می دهم صعودهایم در قله های کم تر صعود شده و تا حدتوانم با اتکا بر توانایی های خودم انجام دهم. هر چند شاید درصد به قله رسیدن در این روش کمتر باشد، اما من تعریف کوهنوردی را همین می دانم و دوست دارم در مسیری پیش بروم که با هر صعود تغییری در خودم را  احساس کنم، ممکن است یک صعود مانند تلاش زمستانی قله خانتنگری که خیلی دیده و به آن پرداخته نشد باشد که برای من از تمام صعودهایم با ارزش تر بود .زمانی که یک پروژه در ذهنم شکل می گیرد، تمام وجودم درگیر آن است، حتی لحظه ایستادن پشت چراغ قرمز هم آرام و قرار ندارم، مثلا برای همین خانتنگری زمستانی هفده ماه برای  اکسپدیشن فکر، برنامه ریزی و تمرین کردم و آخر با یک ماه تلاش در کوهستان سرسخت و یخ زده به قله نرسیدم. شاید از نگاه خیلی ها که پیروزی و موفقیت را به هر روشی به قله رسیدن می دانند این چندان دلچسب نباشد اما من این مسیر را دوست دارم و با لحظه لحظه آن زندگی می کنم.

هزینه های صعود به قلل هشت هزار متری در حال حاضر چگونه است؟

با توضیحاتی که در مورد روش های کوهنوردی گفتم قطعا هزینه ها تفاوت دارد و هزینه فقط مربوط به صعود نیست، من سال ها در حال تمرین بودم و هستم و هزینه های ماهیانه ورزشی قابل توجهی دارم. اگر بخواهم بطور مثال در مورد هزینه های کوهنوردی در هیمالیای کشور نپال بگویم باز هم هزینه ها متفاوت است و ‌بستگی دارد فرد چطور می خواهد صعود کند، بدون  کمک شرپا و بدون کمک کپسول اکسیژن یا به همراه شرپا و کپسول های اکسیژن و بسیاری خدمات دیگر که لیست بلند و بالایی می تواند داشته باشد، همچنین بسته به نوع قله، بطور مثال قله اورست گران تر است اما بصورت تقریبی صعود قله ۸۰۰۰ متری می‌تواند از ۷ یا ۸ هزار دلار تا  پانصد هزار دلار هزینه داشته باشد.

یکی از صعودهای ماندگار حسین بهمنیار قله  کی2  در سال 1398 بود که بدون کمک شرپا و بدون کپسول اکسیژن از مسیر فنی سزن صعود کردید، یادم هست همان موقع کوهنورد معروف امریکایی (آدرین بلینگر) نوشت که یک کوهنورد super strong ایرانی بنام «حسین» قله (کی۲ )را صعود کرد و بسیار مورد توجه رسانه ها هم قرار گرفت، آن موقع هم بدون هیچ حمایتی صعود کردی.

بله، صعود کی2 صعود سخت و زیبایی بود که چالش های بسیاری هم داشتم، مسیر (سزن) مسیر تکنیکال و سختی بود و صعود بدون کمک شرپا و کپسول اکسیژن کار جان فرسایی است. ولی هنوز هم لذت تک تک لحظات آن مسیر سخت را حس می کنم. گرچه متاسفانه مثل همیشه حمایت نشدم و با توجه به اینکه صعود قله کی۲ من با مجوز شورای برون مرزی انجام شد و می بایست وزارت ورزش جایزه قهرمانی من را پرداخت می کرد اما متاسفانه آن هم حتی با وجود پیگیری های بسیار زیادم محقق نشد و بالاخره خسته شدم و بیخیال آن پاداش هم شدم. جالب است بدانید هنوز هم در حال پرداخت اقساط وامی  هستم که برای صعود به کی۲ از بانک ملی گرفته بودم.

احتمال برگشت تان به ایران و انتقال تجربه های تان به دیگر کوهنوردان ایرانی و هم استانی هست؟

بله من به ایران می آیم، ایران وطن من است و قطعا هر سال برای دیدن خانواده و دوستان خواهم آمد. همین حالا هم از طریق فضای مجازی با دوستان کوهنوردم در ارتباط هستم و با پتانسیلی که در جوان های ما هست می‌توانیم صعودهای با ارزشی در کوههای جهان را از آن خود کنیم و من در اردوها شاهد این پتانسیل بودم و قطعا با شرایط بهتر اقتصادی و اجتماعی می شود اتفاقات خوبی برای ورزش ایران به ویژه کوهنوردی که بسیار مظلوم واقع شده است بیفتد.