ای کاش میتوانستیم لبخند همراه با بغض فرزندان شهدای مدافع سلامت را وقتی آمار قربانیان کرونا صفر شد قاب بگیریم. ما خبرنگاران راویان دو سال سخت بودیم و حالا که نام ۳۰۰ شهید مدافع سلامت بر تارک تاریخ پرافتخار ایران میدرخشد، روایت برشهایی از زندگی چند شهید خالی از لطف نیست. با این خاطرهها حتماً شیرینی صفر شدن آمار روزانه قربانیان کرونا به کام شما هم شیرینتر میشود.
وقتی کرونا روزانه ۷۰۰ هم وطن را به کام مرگ میکشاند یادتان هست؟ دلهره روزهایی که این ویروس وارد ایران شده بود و هر روز به تعداد مبتلایانش اضافه میشد مگر میشود از یادمان برود؟
حالا که آمار قربانیان نزدیک به صفر شده ،شیرینی حماسههایی که مدافعان سلامت حماسه سازان آن بودند کابوس ماهها و لحظات شومی که کرونا برایمان ساخت را میشورد و می برد. ما دلمان قرص میشد وقتی میشنیدیم پرستاری که بازنشسته شده برای حفظ جان مردم پا به میدان مبارزه گذاشته. دلمان قرص بود به پرستار روزه داری که با آن لباسهای چند لایه کلافه کننده آنقدر گرم پرستاری از بیماران بدحال کرونایی میشد که چند ساعت بعد از اذان افطار میکرد. این روایتها بود که یادمان میآورد اینجا ایران است. سرزمین مردان و زنانی که ریسمان محکم الهی نمیگذاشت در سختترین روزها هم ناامید شوند.
باید بودیم و میدیدیم آن روزی که بعد از دو سال، آمار قربانیان کرونا در ایران صفر شد، ای کاش لبخند همراه با بغض فرزندان، پدران و مادران ۳۰۰ شهید مدافع سلامت را میتوانستیم قاب بگیریم. ما، راویان دو سال سخت بودیم. حالا لیست بلند بالای شهدای مدافع سلامت بر تارک تاریخ پر افتخار ایران میدرخشد. در این گزارش با روایت برشهایی از زندگی چند شهید مدافع سلامت یک بار دیگر تاریخ حماسه سازان کرونا را مرور میکنیم تا شیرینی صفر شدن و به حداقل رسیدن آمار روزانه قربانیان کرونا بیشتر به کاممان بنشیند.