کارگران را باید هر روز دید، نه فقط یازدهم اردیبهشت

یازدهم اردیبهشت، روزی‌ست برای ایستادن، نه فقط به احترام کارگر، که به احترام آنچه او در سکوت برای جامعه می‌سازد؛ روزی برای تأمل، نه صرفاً تبریک. اما کارگر بودن، محدود به تقویم نیست؛ زندگی و زحمت و دغدغه‌اش، به «هر روز سال» گره خورده، نه به «یک روز در سال».

آیا می‌شود از مقام کارگر گفت، ولی صدای اعتراضش به حداقل مزد شنیده نشود؟

آیا می‌توان او را ستون توسعه خواند، اما حقوقش را پس از خط فقر تعریف کرد؟

و آیا می‌توان لبخند زد و پیام تبریک فرستاد، وقتی او پشت همان کارخانه، بیمارستان، خیابان یا معدن، همچنان درگیر قراردادهای موقت، بیمه‌ی ناقص، یا نداشتن امنیت شغلی است؟

تقدیر از کارگر، تقدیر از زیستن بی‌ادعاست.

اما وقتی این زیستن، با استرس، با بی‌پناهی و با حس فراموش‌شدگی همراه باشد، دیگر فقط با یک گلایه خاموش نمی‌شود.

کارگر، نه لطف می‌خواهد، نه ترحم. عدالت می‌خواهد. صدای شنیده‌شده می‌خواهد. فرصت برابر می‌خواهد.

در جامعه‌ای که کارگر دغدغه‌ی فردا دارد، آینده هم دغدغه خواهد داشت.

امروز اگر خواهان اقتصاد سالم، تولید پویا و جامعه‌ای با آرامش و رضایت هستیم، راهش نه در بزرگداشت‌های نمادین، که در بازنگری سیاست‌ها، ترمیم حقوق، و شنیدن صداهای خاموش زیر خط امنیت شغلی است.

یازدهم اردیبهشت، روز کارگر است؛ اما یادمان نرود:

کارگر بودن، یک مناسبت نیست. یک زندگی‌ست.

و برای زندگی، باید هر روز احترام قائل شد.