مورد خاص علیرضا فغانی

گروه ورزش تیتر کوتاه – نسیم شیرازی: «علیرضا فغانی» نماد یکی از همان نخبه هایی است که مجبور به مهاجرت شد تا بتواند رویاهای فوتبالی اش را در کشوری دیگر دنبال کند. مرد ایرانی فوتبال دنیا حالا با قضاوت چهار بازی مهم در جام جهانی باشگاه ها شامل دیدار افتتاحیه بین اینترمیامی و الاهلی مصر و بازی بین تیم های بایرن مونیخ و بوکاجونیورز در مرحله گروهی، دیدار چلسی و پالمیراس در مرحله یک‌چهارم نهایی و فینال میان تیم های چلسی و پاری‌سن‌ژرمن نشان داد که او بی جهت داوری را سفت و سخت تر از همیشه دنبال نکرد. داوری که در ایران متهم به جانب داری از تیم های خاص در لیگ برتر فوتبال ایران می شد در حالی که رئیس وقت کمیته داوران فدراسیون فوتبال خواست نام او را از لیست بین المللی فوتبال ایران بیرون بیاورد تا شاید به خیال خودش نام علیرضا فغانی را به بهانه بالا رفتن سنش از داوری بین المللی پاک کند حالا شاید با خودش آرزو می کرد او را در همان لیست نگه می داشت!

بخواهیم یا نخواهیم «فغانی» چهره خاص فوتبال ایران است، او سقف رویاها و توانش را می دانست، برایش جنگید، به استرالیا مهاجرت کرد و به عنوان داور بین المللی این کشور درخشید و حالا همه می دانند داور فینال جام جهانی باشگاه ها یک ایرانی است که البته باید افسوس خورد که افتخار این قضاوت ها به طور رسمی به نام استرالیا ثبت شده است و عجیب است که حتی همین حالا هم موفقیت حیرت انگیز او را که البته دور از انتظار هم نبود به مسائل پیچیده و عجیب و غریب و سیاست ربط بدهند ولی کاش خط و ربط اهالی ورزش و هنر را از سیاست جدا می کردید و از دستاوردهای بین المللی شان که نام ایران را به بزرگی معرفی می کنند لذت می بردید. مثلا از کولینایی می گفتید که خود اسطوره ای فراموش نشدنی در داوری است ولی وقتی از شایستگی علیرضا فغانی صحبت می کند چشمانش هم برق می زند، انگار او توان و قدرت مهارنشدنی این داور صاحب نام ایرانی را به خوبی می شناسد. یا مثلا از این که چرا او نباید به نام ایران موفقیت هایش را ثبت می کرد نگوییم؟ یا چرا از توان او برای ارتقای داوری فوتبال ایران استفاده نمی شود و یا تمام سوت های پرقدرتی که در مهم ترین آوردگاه های فوتبالی جهان زده است؟ یا از قضاوت های مهم او، مانند سال های دور یعنی سال ۲۰۱۵ که فینال بین بارسلونا و ریورپلاته، را قضاوت کرد و یا حضورش در جام جهانی های متعدد فوتبال...

به هر حال علیرضا فغانی با درخشش های پی در پی خود تا کنون نگذاشته است که نامش فراموش شود و از این به بعد هم نمی توان میان تاریخ سازی های ورزش ایران نام او را فراموش کرد، موضوع این است که بسیاری از بازیکنان بزرگ دنیای فوتبال مقابل قضاوت تاثیرگذار علیرضا فغانی سر تسلیم فرود می آورند و او را به عنوان داوری ایرانی می شناسند، همان بازیکنانی که فقط تصویرشان را از تلویزیون تماشا کرده ایم و اگر از نزدیک ببینیم شان احتمالا دست و پای مان را گم می کنیم؛ شاید مانند رفتاری که برخی از مسئولان فوتبالی ایران موقع دیدن کریستیانو رونالدو از خود نشان دادند ولی علیرضا فغانی مقابل بهترین های فوتبال دنیا سرش را بالا می گیرد و بر سوتش می دمد.

آیا حالا نباید برای این سبک شناخت جامعه جهانی از یک ایرانی فقط بایستیم و به احترام داور فوتبال ایران تمام قد تشویق کنیم؟ حالا زمانش نرسیده که دست دوستی به سمت نخبه های ورزشی کشور دراز کنیم و بخواهیم کنار ورزش ایران بمانند؟ وقتش نیست به جای اما و اگرها فقط بگوییم «متشکریم و قدر قدرت و توان و تلاش تان را می دانیم؟» وقتش نیست بگوییم «دست مریزاد داور ایرانی؛ علیرضا فغانی؟»