کرکره روابط عمومی ها پایین است!

پیدا کردن مدیران روابط عمومی فعال در صنعت نمایشگاهی کار راحتی نیست. نه تماس تلفنی را جواب می دهد نه پیامک، نه پیام در پلتفرم‌های اجتماعی، و نه حتی پیگیری از طریق همکارانشان به جایی می رسد.

در دنیایی که سرعت ارتباط با افکار عمومی از نان شب واجب‌تر است، هنوز هستند کسانی که روابط عمومی را نه به‌عنوان یک *مهارت نرم و استراتژیک*، بلکه به‌مثابه یک بخش بروکراسی کم‌اثر می‌بینند؛ و شاید دقیقاً به همین دلیل است که کرکره روابط عمومی‌ها در بسیاری از سازمان‌ها پایین است.

مسأله فقط این یک مدیر نیست. ما با نوعی *افسردگی شدید سازمانی* مواجه‌ایم؛ روابط عمومی‌ها در ایران اغلب در وضعیت تدافعی‌اند، در مرحله ابتدایی "نیاز" گیر کرده‌اند، و هنوز از "منحنی اول" تجربه‌های خود خارج نشده‌اند، چه رسد به اینکه وارد منحنی دوم یا سوم تحول و بازسازی شوند.

در این فضای ایستا، واژه‌هایی همچون «زیرساخت»، «کار بنیادین»، و «لزوم هم‌افزایی» بیش از آنکه راهگشا باشند، بهانه‌هایی برای کار نکردن شده‌اند. و در حالی‌که دنیا در حال چرخش به سمت هوش مصنوعی، فرآیند بهبود مستمر و تفکر استراتژیک در ارتباطات است، بسیاری از روابط عمومی‌های ما همچنان درگیر "ستاد شخصی روسا"، "تغییرات مکرر مدیریتی"، و "مدل وظیفه‌محور" خود باقی مانده‌اند.

روابط عمومی امروز نیاز به نقشه دارد، به راهبرد. باید سناریست باشد، مسأله‌محور فکر کند و به‌جای ارسال پیام‌های بی‌اثر، پیام‌ها را ترسیم کند. باید بداند که *اعتماد* در درون و برون سازمان، نخستین سرمایه ارتباطی است و در دنیای رقابتی امروز، ارتباطات بر اساس نیاز مخاطب شکل می‌گیرد نه خواسته‌های سازمان.

طرحی نو باید دراندازیم؛ کرکره‌ها را بالا بزنیم. روابط عمومی فقط یک شغل نیست، مهارتی است که می‌تواند همزمان ذهن، ثروت، روابط و شادی سازمان را متحول کند. باید از منطقه امن بیرون آمد و با پارادایم تعامل، تفکر اقیانوس آبی و چرخش ۳۶۰ درجه‌ای در ارتباطات، دوباره سرزمین روابط عمومی را کاوش کرد.