با این نسخه آلزایمر تا ابد از شما دور می شود

آن‌ها تنها درصورتی‌که مشکل حافظه نداشتند، مورد مطالعه قرار می‌گرفتند. محققان از طریق تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، حجم هیپوکامپ شرکت‌کنندگان را در ابتدای تحقیقات و در پایان 4 سال مورد بررسی قرار دادند. در این تحقیق دندان‌پزشکان تعداد دندان‌های هر شرکت‌کننده را شمارش می‌کردند و عمق پروب پریودنتال (PD)، یعنی بافت لثه اطراف هر دندان را که می‌تواند نشانه‌ای از بیماری لثه باشد، اندازه‌گیری می‌کردند.

محدوده PD سالم بین 1 تا 3 میلی‌متر است و PD با اندازه 3 یا 4 میلی‌متر به‌عنوان بیماری خفیف لثه شناخته می‌شود. در بیماری‌های شدید لثه، این محدوده 5 یا 6 میلی‌متر در نقاط متعدد است. این تجزیه‌وتحلیل براساس میانگین PD برای هر شرکت‌کننده در ابتدا و پایان 4 سال انجام گرفت.

در این مطالعه محققان دریافتند که تعداد دندان‌ها و میزان بیماری لثه با تغییراتی در هیپوکامپ چپ مغز در ارتباط است. همان‌طور که گفته شد، هیپوکامپ در مراحل اولیه ابتلا به بیماری آلزایمر دچار کاهش حجم می‌شود. این تحقیق نشان داد که هیپوکامپ در افراد مبتلا به بیماری خفیف لثه که دندان‌های سالم کمتری نیز داشتند، سریع‌تر کوچک می‌شود. یک دندان کمتر، میزان انقباض مغز را در افراد مبتلا به بیماری خفیف لثه به میزانی افزایش می‌دهد که تقریباً به‌اندازه یک سال پیرترشدن مغز است.

از سوی دیگر، در افراد مبتلا به بیماری شدید لثه، داشتن دندان‌های بیشتر با سرعت کوچک‌شدن مغز در همان ناحیه مرتبط بود. درواقع افزایش انقباض هیپوکامپ چپ ناشی از یک دندان بیشتر معادل 1/3 سال پیری زودتر مغز در افراد مبتلا به بیماری شدید لثه است.

این تفاوت‌ها با در نظر گرفتن سن شرکت‌کنندگان توسط محققان در این مطالعه مشاهده شد. محققان نتیجه گرفتند که کنترل پیشرفت بیماری لثه از طریق بازدیدهای منظم دندان‌پزشکی و درمان دندان‌های آسیب‌دیده از اهمیت فراوانی برخوردار است.

بااین‌وجود، این مطالعه در بین تعداد افراد محدودی از یک منطقه در ژاپن انجام شد و قبل از تعمیم نتایج آن، باید مطالعاتی روی جمعیت‌های بزرگ‌تر و متنوع‌تر نیز انجام شود.